Του Παύλου Σάββα Μιχαηλίδη
Καλή Χρονιά σε όλες και όλους με υγεία, δύναμη και ελπίδα. Χαθήκαμε μέσα στις γιορτές αλλά ήταν ένα αναγκαίο διάλειμμα για όλους. Η νέα χρονιά θα φέρει πολλά και καλά και κακά αλλά ας ευχηθούμε να μην δώσει ο Θεός όσα αντέχουμε.
Μία χρονιά ακόμα στην πλάτη όλων μας και του γράφοντος. Αναπολώ τις προηγούμενες χρονιές που ήμασταν χωρίς μάσκες, πιστοποιητικά, δελτία ασθενών, ΜΕΘ και απωλειών και πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο θυμήθηκα πώς ήταν τα πράγματα ακόμα πιο παλιά. Πριν τα social media, όταν η μουσική ακουγόταν ακόμα με τις μικρές διακοπές από το σκρατς του βινυλίου που αν και χαλούσε την υποτιθέμενη τελειότητα του ήχου άφηνε αυτή την αίσθηση της ομορφιάς από την προσμονή και την επιδίωξη της χωρίς όμως να αγχώνει.
Τότε που μπαίναμε σε ένα μπαράκι και «σκανάραμε» με ένα αργό γύρισμα του κεφαλιού τις παρουσίες και κατευθυνόμασταν «τυχαία» σε επίκαιρη θέση απέναντι ή κοντά στον «στόχο». Άρχιζαν οι κλεφτές ματιές που σιγά σιγά γινόταν πιο σταθερές, πιο «κεντραρισμένες» κι όταν υπήρχε ανταπόκριση προσθέταμε κι ένα χαμόγελο απαλό.
Και ξαφνικά ακούγαμε τα βομβαρδιστικά, τους στρατιώτες, το πυροβολικό, τις κόρνες συναγερμού από τα καταδρομικά και τις κανονιοφόρους και τις βολές όλων των διαμετρημάτων να σχίζουν τον αέρα. Ήταν η στιγμή που ξαφνικά γινόμασταν στρατηγοί που θα ζήλευαν την δόξα μας ο Μοντγκόμερι και ο Αϊζενχάουερ, η στιγμή που καταστρώναμε το σχέδιο προσέγγισης.
Μάχες θα χάναμε, μάχες θα κερδίζαμε αλλά σημασία είχε ο πόλεμος, το «παιχνίδι». Νιώθαμε ζωντανοί, όμορφα, αγωνιούσαμε για μία ακόμα ματιά, ένα χαμόγελο βρε αδερφέ για να πάρουμε θάρρος να προχωρήσουμε και άλλο στο «εχθρικό έδαφος» μέχρι την τελική νίκη.
Όλα αυτά κάποια στιγμή σχεδόν χάθηκαν, έγιναν ένα απλό χεράκι με τον αντίχειρα προς τα πάνω. Η άρνηση είναι το delete και το block. Ναι η τεχνολογία μας έφερε κοντά με τρομερές ταχύτητες αλλά ταυτόχρονα μας πήγε πολύ μακριά, ένα delete δρόμο.
Χαιρετισμούς στην οικογένεια. Υγεία σε όλες και όλους.
Παύλος Σ Μιχαηλίδης
