Του Παύλου, Σάββα Μιχαηλίδη
Πόσες φορές ακούγοντας και βλέποντας μία είδηση δεν μας έρχεται να αρχίσουμε τα «γαλλικά»; Ακούμε ή βλέπουμε μία είδηση και αναρωτιόμαστε τί μπορεί να σκεφτόταν ο ή οι πρωταγωνιστές της. Πόσο μακριά είναι από την πραγματικότητα, από την καθημερινότητα, από την ουσία και ωστόσο καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της ειδησεογραφίας γιατί «πουλάει» σαν είδηση.
Για το ότι «πουλάει» φταίμε εμείς που την ακούμε και έτσι δίνουμε σε αυτή την είδηση λόγο να εκφωνείται .Μετά ψάχνουμε να βρούμε εξήγηση γιατί τα παιδιά έχουν πάψει να μιλάνε μεταξύ τους, γιατί ακόμα κι είναι δίπλα δίπλα στο ίδιο παγκάκι επικοινωνούν μέσω γραπτών μηνυμάτων. Τί πρότυπα εισπράττουν τα παιδιά από τις προσλαμβανόμενες παραστάσεις;
Δυστυχώς προβάλλονται πολύ πιο συχνά άνθρωποι, κουλτούρες και συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά απόμακρα μεταξύ τους, φοβικά στο να επικοινωνούν, πρότυπα που βλέπουν στις σειρές που προβάλλονται και ακούν από τους, ΘΟΥ ΚΥΡΙΕ, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, influencers, κατά το ελληνικότερο.
Δυστυχώς το πρότυπο των ανθρώπων της προσφοράς, της επιστήμης, των τεχνών, του φυσιολογικού βρε αδερφέ δεν προβάλλονται όσο πρέπει. Δεν δημιουργεί ένταση η παρουσία τους, η φαγωμάρα τους, το φυσιολογικό έχει αρχίσει να προκαλεί βαρεμάρα, αδιαφορία και πλήξη.
Θέλει μεγάλο αγώνα να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα, θέλει αγώνα για να αντισταθεί κάποιος στα «τσίγκινα εσώρουχα» και στους «πολέμους για ένα βράχο». Θέλει μεγάλο αγώνα να βρίσκεις την μαγκιά στην διαφοροποίηση και την μοναδικότητα. Έναν αγώνα που τα παιδιά μας πρέπει να τα ωθούμε να δίνουν καθημερινά κι όχι να τα βλέπουμε να «ρουφιούνται» προς τα κάτω, όλο και πιο βαθιά από τα «εύκολα που πουλάνε».
Χαιρετισμούς στην οικογένεια, υγεία σε όλες και όλους.
Παύλος Σ Μιχαηλίδης.
