Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν… όταν ξαναδιάβασα την τελευταία σκηνή του νέου βιβλίου μου «Πρόβα ζωής». Η αλήθεια είναι πως όταν έγραφα το τέλος του βιβλίου, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Είμαι βέβαιος πως αν το διαβάσω εκ νέου, θα νιώσω και πάλι τα ίδια συναισθήματα. Γενικότερα, όμως, το τελευταίο κεφάλαιο σε κάθε βιβλίο μου περικλείει τις πιο ισχυρές δονήσεις. Εκεί όπου οι ήρωές μου αγγίζονται με την εξιλέωση.
Το πιο οδυνηρό στη διαδικασία της συγγραφής για εφήβους… είναι να μπαίνεις στη θέση τους. Σήμερα οι νέοι κρύβουν βαθύ πόνο μέσα τους, ο οποίος αυξάνεται όσο οι μεγάλοι κωφεύουν, και οφείλεις να τον νιώσεις ολόκληρο για να τον αποδώσεις σε ένα λογοτεχνικό έργο. Με το νέο βιβλίο μου θέλησα εκτός των άλλων να ξεδιπλώσω και τα βήματα που χρειάζεται να κάνουν μέσα σε έναν κλυδωνισμένο κόσμο που γλιστρά κάτω από τα πόδια τους, ώστε να πιαστούν από κάπου. Να δομήσουν μια ισχυρή προσωπικότητα και να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν. Αφορά και τον καθένα από εμάς που το πληγωμένο παιδί μέσα του τον εμποδίζει να ελευθερωθεί από τις παιδικές του φυλακές. Αλλωστε, ήμουν κι εγώ κάποτε ένα πονεμένο παιδί και μέσα σε ένα περιβάλλον που αδυνατούσε να με κατανοήσει στράφηκα στο καταφύγιο της συγγραφής.
Τρία Βιβλία που θα πρότεινα οπωσδήποτε για μια Βιβλιοθήκη Λυκείου θα ήταν… «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Λουντέμη, για να διαποτιστούν με τη δίψα για μάθηση. «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» του Μπουσκάλια, γιατί αυτά είναι τα τρία βασικά μαθήματα για τη ζωή τους. Και δεν θα μπορούσα στη λίστα να μη συμπεριλάβω την «Πρόβα ζωής», όχι γιατί είναι δικό μου, αλλά γιατί πιστεύω ακράδαντα πως μπορεί να αποτελέσει έναν μικρό φωτεινό φάρο προσανατολισμού στη ζωή τους. Αλλωστε, αυτό ομολογούν και οι νέοι που το έχουν διαβάσει.
Η κριτική που αποδέχομαι αφορά…τα πάντα, αρκεί να είναι καλοπροαίρετη και από τον κατάλληλο άνθρωπο. Τη λαμβάνω υπόψη μου, γιατί ασφαλώς μπορεί να με βελτιώσει και να με εξελίξει αλλά αποφασίζω εγώ τι πρέπει να κρατήσω και ή να πετάξω. Είναι πολύ διαφορετική η κριτική από την επίκριση. Η πρώτη θέλει να χτίσει, ενώ η δεύτερη να γκρεμίσει. Ο κριτής αποκαλύπτεται στον τρόπο που κρίνει τον άλλον.
Η αυτοκριτική ξεκινάει από… την ορθή γνώση του εαυτού μας. Γιατί πολλοί πιστεύουν σε έναν ψευδή εαυτό, με τον οποίο ταυτίζονται και με βάση αυτόν πορεύονται στη ζωή. Αγνοούν ότι μπορεί να τους λέει συνεχώς ψέματα και παρ’ όλα αυτά τα πιστεύουν, γιατί έχουν γίνει πλέον οικεία της αληθινής φύσης τους. Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο το οποίο παρουσιάζω μέσω των ηρώων της «Πρόβας ζωής», ώστε και οι αναγνώστες να αρχίσουν να προβάρουν την καλύτερη εκδοχή της ζωής τους. Γιατί τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας τα πληρώνουμε πολύ ακριβά αργότερα.
Η αρχή ενός κλασικού Βιβλίου που ζηλεύω είναι… από το βαρύτιμο έργο του Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο».
Τρεις ψυχές, τρεις προσευχές:
Α’ Δοξάρι είμαι στα χέρια σου. Κύριε· τέντωσέ με. Αλλιώς θα σαπίσω.
Β’ Μη με παρατεντώσεις, Κύριε· θα σπάσω.
Γ’ Παρατέντωσέ με, Κύριε, κι ας σπάσω!
Οταν ακούω ότι «αυτά τα Βιβλία δεν είναι για παιδιά» σκέφτομαι ότι… το πιο πιθανό είναι να προβάλλουν αρνητικά πρότυπα, να διαθέτουν χαμηλό επίπεδο λόγου, να καλλιεργούν βίαια ένστικτα και φόβο και ότι μπορεί να βλάψουν τα παιδιά ηθικά, ψυχικά και σωματικά. Τα βιβλία, σε όποια ηλικιακή ομάδα αναγνωστών κι αν απευθύνονται, οφείλουν να κινητοποιούν τη σκέψη, να εξυψώνουν και να δίνουν απαντήσεις στα εναγώνια ερωτήματα και προβλήματα των ανθρώπων.
Στο μυθιστόρημα «Πρόβα ζωής» πρωταγωνιστεί ένας καινοτόμος καθηγητής που είχε βιώσει τραυματικά παιδικά χρόνια. Τώρα προσπαθεί να δώσει νόημα στις ζωές των μαθητών του – ανάμεσά τους ένα χαρισματικό αγόρι με αναξιοποίητο ταλέντο από μια δυσλειτουργική οικογένεια.
Πηγή: Έντυπο: Ιδέες-Βιβλιοδρόμιο
