Είναι σαφές ότι το κύριο μέλημα του Τούρκου προέδρου, Ταγίπ Ερντογάν, δεν είναι το ΡΚΚ ή οι Τούρκοι αντιφρονούντες. Δεν απειλεί δηλαδή να μπλοκάρει γι’ αυτόν τον λόγο την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ. Το ΡΚΚ συγκαταλέγεται, ούτως ή άλλως, στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων της Ε.Ε. Το εμπάργκο όπλων της Στοκχόλμης κατά της Τουρκίας είναι πιο πειστικό επιχείρημα, ιδίως αν βρεθούν οι δύο χώρες να συνυπάρχουν στους κόλπους της Συμμαχίας. Ωστόσο, το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι ο Ερντογάν για μία ακόμη φορά υιοθετεί εμπρηστική συμπεριφορά για εσωτερική κατανάλωση, σε μια κρίσιμη για τον ίδιο χρονική στιγμή. Τον Ιούνιο του 2023 διεκδικεί την επανεκλογή του στην προεδρία και αναλυτές δεν αποκλείουν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, αφού με πληθωρισμό 70% ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την υποψηφιότητά του. Ολες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον εμφανίζουν να χάνει στον δεύτερο γύρο από όλους τους δυνάμει αντιπάλους του, με εξαίρεση τον Αλί Μπα-μπατσάν, πρώην υπουργό Οικονομικών και Εξωτερικών του.
Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία η Τουρκία πέτυχε να αναδειχθεί σε μεσολαβητή μεταξύ των δύο πλευρών, γεγονός μάλιστα που έδωσε σε πολλούς εγχώριους αναλυτές την ευκαιρία να ψέξουν την κυβέρνηση για την άνευ όρων στήριξη της Ελλάδας προς τη Δύση και το ΝΑΤΟ, που είχε ως αποτέλεσμα να διαρραγούν οι σχέσεις Αθήνας – Μόσχας. Ωστόσο οι πρόσφατες απειλές Ερντογάν και η ρητορική που επιλέγει απέναντι στις δύο προς ένταξη στο ΝΑΤΟ χώρες δείχνουν πόσο απρόβλεπτος και αναξιόπιστος παράγοντας είναι και πόσο λίγο μπορεί η Δύση να βασιστεί πάνω του.
Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για τη γνωστή στρατηγική του, που ξεκινάει με φωνές και μετεξελίσσεται σε ανοιχτό εκβιασμό με την ελπίδα πως ίσως όλα αυτά αποφέρουν κάποια κέρδη στη χώρα του. Το έκανε στο μεταναστευτικό, το έκανε στην κρίση στον Εβρο, το ξανακάνει τώρα με τη νέα κυοφορούμενη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Δεν αποκλείεται, άλλωστε, ο Ερντογάν να παίζει τον ρόλο του σκληρού και οι Τούρκοι διπλωμάτες από κάτω να παρέχουν εγγυήσεις ότι η ένταξη Σουηδίας – Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ θα προχωρήσει κανονικά με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, π.χ. τη συμμετοχή της χώρας εκ νέου στο πρόγραμμα των F-35. Πόσο βιώσιμη, όμως, είναι αυτή η στάση, χωρίς να καταστήσει τον Τούρκο πρόεδρο παρία της διεθνούς κοινότητας; Ως πότε θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. τον κατευνασμό του για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο; Η εμπειρία με τον Βλαντιμίρ Πούτιν απέδειξε ότι η προσπάθεια ενσωμάτωσης στη διεθνή κοινότητα δεν έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ξένια Κουναλάκη-Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
