Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάθε χρόνο σχεδόν μετά το πέρας της μετάδοσης παρελάσεων οι περισσότεροι τηλεοπτικοί σταθμοί μπαίνουν στον πειρασμό να ρωτήσουν κυρίως τους νεαρότερους αν γνωρίζουν τί γιορτάζουμε.
Οι απαντήσεις συχνά είναι εφάμιλλες του τίτλου σε διάφορες παραλλαγές. Οι Τούρκοι που μπήκαν τον Μάρτιο του 1940 κι ο Κολοκοτρώνης τους είπε το μεγάλο «ΟΧΙ» και λοιπά.
Σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια κυρίως, στο όνομα της όποιας υποτιθέμενης παγκοσμιοποίησης, εύκολη δικαιολογία, ο αγνός πατριωτισμός, η αγάπη προς την πατρίδα χαρακτηρίζεται από αμόρφωτους , ματαιόδοξους και γιαλαντζί εκσυγχρονιστές ως εθνικισμός ή ακόμα χειρότερα ως φασισμός δεν πρέπει να κάνουν εντύπωση οι άνωθεν αναφερόμενες απαντήσεις.
Κι όμως η αγάπη προς την πατρίδα, προς τα ιερά και τα όσια, τα εθνικά σύμβολα δεν είναι μία ακραία κατάσταση, είναι απλά μία άλλη κατάσταση, ευρύτατα διαδεδομένη ανάμεσα στους Έλληνες λόγω καταβολών. Πολύ δε περισσότερο σε εμάς τους ακρίτες που ζούμε κάτω από διαφορετικές συνθήκες πολλά γεγονότα που για κάποιους είναι απλά «σε άλλες ειδήσεις τώρα».
Η μεταλαμπάδευση όλων αυτών στις επόμενες γενιές είναι κάτι που γίνεται στο σπίτι από την οικογένεια και τους δασκάλους, με τους δεύτερους να μην τους αδικούμε όταν δεν το κάνουν, γιατί απλά πρέπει να ανταποκρίνονται και πολύ καλά κάνουν, στις απαιτήσεις και τις συνθήκες των πολυπολιτισμικών σχολείων μας.
Δεν πρέπει να νιώθουμε τύψεις, άβολα ή «οπισθοδρομικοί» όταν σηκωνόμαστε όρθιοι στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου, ούτε όταν συγκινούμαστε βλέποντας να παρελαύνει ο στρατός ή τα σχολεία ή οι πρόσκοποι.
Ο καθένας μας έχει ευθύνη για τις επιλογές του και καλείται να ζήσει με τις συνέπειες τους.
Χαιρετισμούς στην οικογένεια, υγεία σε όλες και όλους.
Παύλος Σ Μιχαηλίδης
