Οι συνομήλικοι μου αλλά και οι λίγο παλαιότεροι θυμόμαστε την εποχή που περιμέναμε, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, να μας επιτραπεί η είσοδος σε κάποιες ντισκοτέκ ανάλογα με τα κέφια του «πορτιέρη». Μία διαδικασία την οποία είχαμε πάντοτε υπόψη μας όταν σχεδιάζαμε τις βραδινές μας εξόδους και παρόλο που πάντα μας εκνεύριζε είχαμε άπαντες προσαρμοστεί.
Το Σάββατο, μετά την εφαρμογή των καινούργιων μέτρων και επειδή έτυχε να επισκεφτώ ένα από τα μεγάλα Cafe της πόλης μας, βίωσα και εγώ την εφαρμογή τους όπως όλοι μας. Μπορεί να ακουστεί περίεργο ή ίσως και παράλογο αλλά εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε καθόλου. Αντιθέτως έδωσα με προθυμία τα απαραίτητα έγγραφα που μου ζητήθηκαν και πέραν των 2 λεπτών καθυστέρησης στην είσοδο η υπόλοιπη διαδικασία-τελετή του κυριακάτικου καφέ συνεχίστηκε κανονικά.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ο κόσμος ήταν πιο πολύς ή λιγότερος σε σχέση με μία εβδομάδα πριν αλλά σίγουρα δεν ήταν καθόλου άδειο το μαγαζί μάλλον θύμιζε την συνηθισμένη εικόνα. Συζητώντας με τους συνδαιτημόνες μου η αίσθηση τους ήταν η ίδια. Ναι, υπήρξε μία πολύ μικρή καθυστέρηση στην είσοδο αλλά πέραν αυτού ουδεμία άλλη διαφορά.
Θυμηθήκαμε στην κουβέντα ότι υπήρξαν πολλά μέτρα όλα τα χρόνια που η εφαρμογή τους στην αρχή έφεραν αντιδράσεις αλλά στην συνέχεια αφομοιωθήκαν από την κοινωνία, γίνανε κομμάτι της και για αρκετά από αυτά οι αντιδράσεις αποδείχτηκαν λίγο υπερβολικές. Όχι άδικα γιατί κάθε τι καινούργιο, κάθε αλλαγή στις συνήθειες μας και σε αυτά που ξέρουμε προκαλούν αναστάτωση. Ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει μέτρο που να έχει μόνο ευχαριστημένους. Η υποχρεωτική χρήση της ζώνης ασφαλείας ένα κλασσικό παράδειγμα. Μέχρι που βγήκε gadget, για να απενεργοποιείται ο συναγερμός στα αυτοκίνητα, όταν δεν είναι η ζώνη στην θέση της και να μην ενοχλεί τους επιβαίνοντες. Πόσες χιλιάδες ζωές σώθηκαν, σώζονται και θα σωθούν επειδή η ζώνη έγινε υποχρεωτική? Κανείς δεν θα μπορέσει να το υπολογίσει, σίγουρα όμως μπορούμε να φανταστούμε πόσες ζωές γνωστών, φίλων και συγγενών θα είχαν χαθεί ξαφνικά και άδικα αν η ζώνη ήταν ακόμα προαιρετική.
Αυτή η κρίση παντογνωσίας που μας πιάνει όλους μας αλλά και αυτή η αίσθηση ότι το κακό μπορεί να συμβεί σε όλους εκτός από εμάς μας βάζουν πολλές φορές σε κινδύνους που αγνοούμε ή για τους οποίους αδιαφορούμε επειδή τους υποτιμούμε και κάποια μέτρα που μπορεί να είναι περίεργα, «παράλογα» και να μας εκνευρίζουν έχουν σκοπό να μας προστατεύουν και ας φαίνονται εισπρακτικά λόγω των προστίμων. Άλλωστε είναι η πιο εύκολη αντίδραση αυτή.
Ένα είναι το σίγουρο, κανένα μέτρο, καμία κυβέρνηση, κανένας νόμος δεν μπορεί να σώσει όποιον δεν θέλει να σωθεί.
Υγεία σε όλες και όλους, χαιρετισμούς στην οικογένεια.
Παύλος Σ Μιχαηλίδης.
