Πριν ξεκινήσω να γράφω, δώστε μου ένα λεπτό να ανάψω τον ανεμιστήρα γιατί όπως κι εσείς δεν την παλεύω με τον καύσωνα.
Τέρμα οι περιορισμοί στο ωράριο μετακίνησης, λέμε τώρα, αφού εδώ και πολύ καιρό επειδή μένω κεντρικά και με ανοιχτά παράθυρα άκουγα γέλια και φωνές, πολύ αργότερα από τις 1:30 το πρωί. Έτσι είναι όμως νεολαία, αδάμαστα και ατίθασα νιάτα, τα περάσαμε και μεις και είναι ωραίο να βλέπεις την νεολαία, με τις υπερβολές της, να διατηρεί το κέφι της και την αισιοδοξία της, πάντα όμως με μέτρο και λογική, μέσα σε αυτό τον κακό χαμό.
Γιατί αν θυμηθούμε τί περάσαμε μαζί τους τα τελευταία χρόνια πάλι καλά. Τράπεζες να κλείνουν και οι ουρές ατελείωτες μέχρι να έρθει η σειρά μας για ένα 50ευρω γιατί «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες». Μη γελιόμαστε, οι τράπεζες από τότε δεν ξανάνοιξαν ποτέ. Αν μία μπουτίκ δεν πουλάει ρούχα όσες ώρες και να είναι μέσα ο καταστηματάρχης κι οι πωλητές, η μπουτίκ είναι κλειστή. Έτσι και οι τράπεζες, κόσμο έχουν, λεφτά να «πουλήσουν» δεν έχουν κι είναι κλειστές αλλά κι έτσι που είναι όλο ζητάνε. Τέλος πάντων…
Κι εκεί που αρχίσαμε να ψελλίζουμε, δειλά, δόξα τον Θεό, μας έρχεται ο covid-19 και άντε πάλι από την αρχή. Αλλά και αυτό όμως σιγά σιγά φαίνεται ότι το αφήνουμε πίσω μας. Εντατικά, πολύ εντατικά μαθήματα επιβίωσης για την νεολαία μας, είναι αλήθεια. Πάντοτε όμως, όπως δείχνει η ιστορία, μετά από τέτοιες μεγάλες κρίσεις έρχεται η άνοιξη, πριν το ξημέρωμα είναι η πιο σκοτεινή ώρα.
Η νεολαία αυτή που ταλαιπωρήθηκε παρέα μας είναι οι γενιές που θα ξαναπάνε τον κόσμο μας μπροστά, θα στείλουν αποίκους ίσως και σε άλλον πλανήτη, θα μας κάνουν περήφανους να τους κοιτάμε να καταφέρνουν όσα δεν καταφέραμε ή δεν προλάβαμε να καταφέρουμε εμείς και εμείς, μακάρι να είμαστε παρόντες, θα χαμογελάμε έχοντας στην μνήμη μας το σήμερα που τότε θα είναι χθες να ξεθωριάζει και να χάνεται στην λήθη και μόνο τα βιβλία θα αναφέρουν αυτά τα γεγονότα τότε.
«Μάθε παιδί μου γράμματα να ανοίγεις δρόμους στην ζωή σου» η τρομερή ατάκα από την ταινία «μάθε παιδί μου γράμματα». Ίσως όμως καλό είναι να μάθουν και κάποια παιδιά τέχνες, να γίνουν τεχνίτες, μάστορες γιατί ακόμα και η περιφερειακή που δημοπρατείται, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, αν δεν έχουμε τεχνίτες θα θυμίζει ΤΑΑΣ, Τακτική Άσκηση Άνευ Στρατευμάτων, αυτό που όλοι ξέρουμε ως «ασκήσεις επί χάρτου», μιας και όσα γράμματα και να μάθουν τα παιδιά μας, ο δρόμος δεν θα ανοίξει.
Χαμόγελο αισιοδοξίας λοιπόν, πίστη και ελπίδα στις γενιές που έρχονται και μεγαλώνουμε εμείς. Υγεία σε όλες και όλους, χαιρετισμούς στην οικογένεια.
Παύλος Σ Μιχαηλίδης
