Αποστολή των ποινικών Δικαστηρίων είναι να αξιολογούν αντικοινωνικές συμπεριφορές που ως τέτοιες (δηλαδή απαράδεκτες και μη ανεκτές για την κοινωνία) έχουν χαρακτηριστεί ήδη εκ των προτέρων . Η κοινωνία δηλαδή, όπως εκφράζεται από θεσμούς, «συμφωνεί» ήδη από πριν ότι δεν ανέχεται συγκεκριμένες πράξεις που όταν αυτές τελούνται από κάποιους πρέπει να τιμωρούνται αναλόγως. Η αναλογία, δηλαδή το ύψος και το μέγεθος της ποινής συμφωνείται επίσης από πριν.
Για να καταστεί μία Δίκη ιστορική πρέπει να προϋπάρχουν κοινωνικές αναταραχές , κάτι δηλαδή που δεν πήγε καλά προηγουμένως και σχεδόν πάντοτε να υπάρχει κάποια μορφή βίας. Από την πρώτη ιστορική Δίκη στην Ελλάδα που ήταν αυτή των αδελφών Μαυρομιχάλη (Κωνσταντίνου και Γεώργιου), δολοφόνων του Ι. Καποδίστρια, στη Δίκη των έξι που ακολούθησε την μικρασιατική καταστροφή, μέχρι τις Δίκες της Νυρεμβέργης που ακολούθησαν τον Β’ ΠΠ, το κοινό συστατικό στοιχείο των Δικών αυτών είναι η αξιολόγηση και η ποινική καταδίκη προηγηθείσας βίας και κοινωνικής αναταραχής.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι, εάν η κοινωνία που παράγει με σχετική συχνότητα ιστορικές ποινικές Δίκες πρέπει να είναι υπερήφανη;
Στο σήμερα λοιπόν, η διάρκεια της Δίκης της Χ.Α. σε συνδυασμό με τις συμπεριφορές που κρίθηκε να αξιολογήσει ποινικά δεν θα μπορούσαν να μην την καθιστούν εξ αντικειμένου νομικά ιστορική. Ό, τι ακολούθησε ή θα ακολουθήσει αφορά στην κοινωνία, δηλαδή στον πολίτη. Το Δικαστήριο αξιολόγησε και αποδοκίμασε ποινικά (σε πρώτο βαθμό) τις συμπεριφορές των κατηγορουμένων. Η κοινωνία, εάν το θέλει, μπορεί να αποδοκιμάσει και τις όποιες πολιτικές τους θέσεις.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΡΑΠΑΓΚΙΔΗΣ
