Μ’ έναν μαζοχιστικό τρόπο συνεχίζουμε ν’ ακκιζόμαστε. Ομφαλοσκοπούμε και μπερδεύουμε το μπόι μας με τον ίσκιο μας. Ανακυκλώνουμε φθαρμένες «ιδέες» και νομίζουμε ότι πρωτοτυπούμε.
Στην Αλεξανδρούπολη, ξετυλίγονται διαφορετικές ψυχικές προσεγγίσεις, σύμφωνα με τον όρο του Ν. Βατόπουλου. Η Αλεξανδρούπολη αντανακλά το γενικό αίσθημα αναμονής που διακατέχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Οι μεταβολές στην πόλη συμβαδίζουν με αυτό που συμβαίνει στη μικρή κλίμακα της ατομικής ή οικογενειακής στάθμης, όπου η διστακτική αισιοδοξία για το μέλλον αναμετριέται διαρκώς με την περισσότερο ρεαλιστική πραγματικότητα.
Και προσπαθώντας να κατανοήσεις το …1920 μπλοκάρεις. Ενσωμάτωση ή απελευθέρωση ή και τα δύο? Κι έτσι χάνεται η ουσία. Και πέφτουμε στην παγίδα των ξεπερασμένων μηχανιστικών σχημάτων. Με την κυριαρχία του μίζερου ιδεολογήματος του μονίμως αδικημένου λαού. Ευκαιρία λοιπόν είναι να μάθουμε καλύτερα το …1920, να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα του, να εγκαταλείψουμε τα μανιχαιστικά σχήματα και τις ιδεοληψίες των «πατριωτών», των αγανακτισμένων. Να αναστοχασθούμε τα 100 χρόνια που μεσολάβησαν. Να δούμε πόσα πετύχαμε και που αποτύχαμε. Να δούμε τις παθογένειες μας και τις ανατάσεις μας.
Δ.Π.Δ.
