Στο επίκεντρο της επικαιρότητας, για μια ακόμη φορά η παραλιακή λεωφόρος της Αλεξανδρούπολης ή απλώς η Βασιλέως Αλεξάνδρου (Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε ως … λεωφόρο).
Πόσο θα στενέψει; Πόσες θέσεις πάρκινγκ θα χάσουμε; Θα παραμείνει αμφίδρομη όταν τελειώσει η ανάπλαση ή θα καταλήξει μονόδρομος;
Πολύ φοβάμαι ότι ακόμη και σήμερα, ύστερα από πληθώρα μελετών και συσκέψεων ειδικών, δεν υπάρχει τελεσίδικη άποψη επί όλων των προαναφερόμενων ερωτημάτων. Ποτέ δεν υπήρχε άλλωστε.
Όλοι οι Δήμαρχοι των τελευταίων 30 ετών, ήθελαν να αφήσουν το στίγμα τους στην βιτρίνα της πόλης, όπως όταν μικροί περπατούσαμε ξυπόλυτοι στην αμμουδιά, αφήνοντας το αποτύπωμα της πατούσας μας στην άμμο. Μια παιδική πατούσα όμως, που χανόταν με το πρώτο κύμα, δεν ήταν ικανή να προκαλέσει καμιά ζημιά ή να αφήσει ένα … «στίγμα» ανεξίτηλο στην πόλη.
Όλοι σ’ αυτήν την πόλη συμφωνούμε ότι την θέλουμε πιο λειτουργική, πιο σύγχρονη, πιο όμορφη και πιο αναπτυγμένη. Όταν όμως επιχειρούμε να αναλύσουμε κάθε μια έννοια από τις προαναφερόμενες, αρχίζουν οι καβγάδες και οι στείρες αντιπαραθέσεις, αφού ο καθένας δίνει διαφορετικό περιεχόμενο σε κάθε λέξη.
Ίσως να φταίει ότι ποτέ δεν ξεκινήσαμε σωστά από την αρχή. Ποτέ δεν απαντήσαμε και πολύ περισσότερο δεν συμφωνήσαμε, στα κρίσιμα ερωτήματα, όχι μόνον του σήμερα, αλλά και της επόμενης 20ετίας. Πως την θέλουμε την Αλεξανδρούπολη του μέλλοντός μας;
Θέλουμε να κατεβαίνουμε στην παραλιακή και στο κέντρο της πόλης, με τα καινούργια αστραφτερά αυτοκίνητά μας; Θέλουμε να τα παρκάρουμε μπροστά στα καφέ, να έχουμε το ένα πόδι στο στήριγμα του σκαμπό και το άλλο πάνω στη ρόδα, ως ένδειξη… υπερήφανης κτητικότητας;
Θέλουμε να χρησιμοποιούμε ποδήλατα, μια που μας έκαναν τόσους ποδηλατόδρομους; Να το περνάμε και ως άποψη ή οικολογική ευαισθησία, να κάνουμε κι εντύπωση; Να καυγαδίζουμε και με τους «κάγκουρες» οδηγούς των Ι.Χ. όταν δεν μας δίνουν προτεραιότητα;
Ή μήπως θέλουμε να περπατάμε γιατί είμαστε καρδιακοί και το επιβάλλει ο γιατρός; Δεν έχουμε και υποχρεώσεις, άρα δε βιαζόμαστε. Ε, συνταξιούχοι είμαστε! Θα μαζεύουμε και πολλές «καλημέρες» στο δρόμο (καλό…), θα κάνουμε και νέες γνωριμίες!
Είναι οι απαντήσεις που δεν δώσαμε ποτέ στον εαυτό μας, γιατί … ποτέ δεν τον ρωτήσαμε! Άσε που δεν μας ρώτησε και κανένας άλλος!
Σκεφτήκαμε μήπως ότι σήμερα, με βάση τα στοιχεία της Αντιπεριφέρειας, κυκλοφορούν στην Αλεξανδρούπολη 49.000 αυτοκίνητα και 11.800 δίκυκλα; Σύνολο περίπου 70.000 οχήματα! Χωρίς τα ποδήλατα, και χωρίς τα οχήματα των επισκεπτών της πόλης, που είναι άλλα τόσα τους καλοκαιρινούς μήνες! Αν συμφωνήσουμε σε έναν μέσο όρο 100.000 οχημάτων που θέλουν κάθε μέρα να παρκάρουν ή έστω να διέλθουν από το κέντρο, … τότε ας μην ψάχνουμε για ποδηλατόδρομους και θέσεις στάθμευσης, αλλά για χώρο εγκατάστασης φαρμακοβιομηχανιών, να μας πουλάνε φθηνότερα τα ντόπια Lexotanil !!!
Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
Δεν είναι αυτή η πόλη που θέλουμε αλλά δεν ξέρουμε και ΠΩΣ τη θέλουμε! Για την λύση του προβλήματος, ο καθένας ξεκινάει από διαφορετική αφετηρία. Αυτήν που βολεύει ΜΟΝΟΝ τον ίδιο. ΑΝ ποτέ μας καλέσουν στην ίδια αφετηρία, για να λύσουμε όλοι μαζί το πρόβλημα, ο ένας θα έρθει με το αυτοκίνητό του, ο άλλος με το ποδήλατό του και ο τρίτος με τα πόδια! Άντε να ξεκινήσουν όλοι αυτοί μια … «δίκαιη» διαδρομή, προς έναν κοινό προορισμό. Κανένας δεν θα φτάσει στο τέλος, γιατί θα έχουμε … τρακάρει όλοι μεταξύ μας στο πρώτο χιλιόμετρο, ή θα έχουμε πλακωθεί στο ξύλο πριν καν δοθεί το σύνθημα της εκκίνησης.
Άρα (συγνώμη για το «Άρα», αλλά βάλτε κι εσείς ένα δικό σας, αν έχετε), χρειαζόμαστε εμπνευσμένες ηγεσίες. Που δεν θα τους βρίζουμε μόλις επιχειρήσουν μια λύση. Που θα μας μαζέψουν όλους στην … αφετηρία και θα μας εξηγήσουν ΠΡΙΝ ξεκινήσουν οτιδήποτε. Κι αν οι ηγεσίες είναι … δικηγόροι, χρειαζόμαστε τις απόψεις των ειδικών συγκοινωνιολόγων , τις μελέτες των οποίων (που έχουμε πέντε συρτάρια μελέτες), θα εφαρμόσουν πιστά οι … δικηγόροι – Δήμαρχοι. Πιστά και απαρέγκλιτα. Και όχι αποσπασματικά!
Αποκτήσαμε … «Κυπριακό» στην Αλεξανδρούπολη στα καλά καθούμενα. Δεν μας βόλεψε που την έκλεισαν την Κύπρου και αλλάξαμε και Δήμαρχο!
Δεν μας βόλεψε που μονοδρομήσαμε την παραλιακή για να φτιάξουν τον υπόλοιπο ποδηλατόδρομο, αλλάξαμε μέσα σε τρεις μέρες απόφαση. Όχι θα κάτσουμε να σκάσουμε! Τι να κάνουμε τώρα; Δεν πέτυχε το πείραμα!
Ένα είναι βέβαιο και αδιαπραγμάτευτο! Δεν σχεδιάζεται έτσι το μέλλον μιας πόλης! Αυτό που φτιάχνουμε, δεν είναι η πόλη που αξίζει στα παιδιά μας. Αυτά, το πολύ – πολύ, να αφήσουν ένα «στίγμα» από την γυμνή πατούσα τους στην άμμο. Τα δικά μας τα στίγματα, μένουν ανεξίτηλα για να τα συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή τους, όταν εμείς θα έχουμε ήδη … αποχαιρετίσει την Αλεξανδρούπολη που χάνουμε!
