Κάντε το εικόνα! Φανταστείτε τέσσερα (4) άλογα (όχι τίποτε καθαρόαιμα άτια βέβαια), να παίρνουν θέση στην εκκίνηση! Το έπαθλο, είναι 60.000 μπάλες … σανό! «Σλάμα» που λένε και στο μαγευτικό Παλιούρι! (Τυχαία η αναφορά του τοπωνυμίου). Για επιδόρπιο τους υποσχέθηκαν και κάτι λαχταριστά … «κρουασανάκια»! Μέχρι να πάρουν θέση στην αφετηρία βέβαια, πήρε λίγο χρόνο γιατί δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν που θα βρεθούν για να γίνει η κούρσα. Ήταν και λίγο ατζαμήδες οι διοργανωτές, … πέρασαν 4 μήνες!
Από τον Σεπτέμβριο προετοιμάζονταν τα «ζωντανά», για τον μεγάλο αγώνα. Ακόνιζαν τις οπλές τους, χλιμίντριζαν μεταξύ τους, έδιωχναν και τις αλογόμυγες με τις ουρές τους … περνούσε ο καιρός! Μια μέρα ο διοργανωτής τους λέει συνωμοτικά: «Η εκκίνηση θα δοθεί μόλις ακούσετε τους θεατές να τραγουδούν το «πάει ο παλιός ο χρόνος»! Και μην ανησυχείτε! «Σλάμα» και κρουασανάκια έχει για όλους! Ακόμη και για τον … τέταρτο!», είπε ο διοργανωτής του αγώνα.
«Ναι ρε παιδί μου, αλλά τρεις δεν είπαμε ότι θα είμαστε; Ποιος είναι αυτός ο τέταρτος;» διαμαρτυρήθηκαν τα αλογάκια.
«Να μη σας νοιάζει!» είπε με αυστηρό (λέμε τώρα) ύφος ο διοργανωτής. «Τρεις θα φαίνονται, τέσσερις θα τρέχουν», συμπλήρωσε!
Έτσι κι έγινε. Το σύνθημα δόθηκε, ο αγώνας ξεκίνησε, το αποτέλεσμα αδιάφορο, αφού όλοι θα ήταν κερδισμένοι έτσι κι αλλιώς! 60.000 μπάλες σανό φτάνει για όλους άλλωστε! Χώρια τα κρουασανάκια!
Έλα όμως που οι θεατές κατάλαβαν έγκαιρα ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Έτσι άρχισαν τα γιουχαρίσματα!
Το ένα άλογο έλεγε σαστισμένο προς τους θεατές: «Μη μου φωνάζετε εμένα! Εγώ είμαι … παρά λίγο πρώτος στην αναγνωσιμότητα! Να σέβεστε!!!»
Το δεύτερο άλογο φώναζε εκνευρισμένο: «Ρε σεις, εγώ έχω επιβιώσει με όλες τις «κυβερνήσεις»! Και από τους προηγούμενους τα έπαιρνα ΚΑΙ από τους σημερινούς θα τα παίρνω! Τι θέλετε τώρα; Πάρτε το απόφαση, να τελειώνουμε!!!»
Το τρίτο άλογο πήρε τέτοια φόρα, που είχε φτάσει ήδη στη Λάρισα και δεν άκουγε τίποτε πια! Του είχαν υποσχεθεί βέβαια ότι θα του στείλουν τις μπάλες με το σανό που δικαιούται … στον προσωπικό του στάβλο. Κατ’ οίκον δηλαδή.
Το τέταρτο ακούγοντας τα γιουχαρίσματα του κόσμου, απλώς χαμογελούσε. Άλλωστε το ίδιο δεν ήταν μεταξύ των άμεσα εκτεθειμένων. Την ήξερε καλά αυτή την τακτική χρόνια τώρα! Μουρμούριζε κάτι παραμύθια με Δράκους και άλλα «πράσινα άλογα», αλλά δεν ήταν και πολύ σίγουρος…
Από τα παραμύθια της Χαλιμάς, στην πραγματικότητα του σήμερα
Τα παραμύθια, στην χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των ημερών, είναι πολύ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ και ασφαλώς ευχάριστα και διδακτικά. Σας έγραψα λοιπόν κι εγώ ένα, για να μην καταλάβει όπως συνήθως τίποτε ο Κώστας και τον στενοχωρήσουμε πάλι! Οι υπόλοιποι καταλαβαινόμαστε όμως! Τα ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ, είναι αυτά που συμβαίνουν στην ζώσα πραγματικότητα του τόπου μας. Τέτοια δεν έχουν ξαναγίνει ΠΟΥΘΕΝΑ στην Ελλάδα. Η διαπλοκή στην Αθήνα εκπεφρασμένη από τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, ανέκαθεν ασκούσε ανελέητη κριτική στους κυβερνώντες, μέχρι να αναγκαστούν οι δεύτεροι σε … συνθηκολόγηση! Η σοβαρή κριτική βεβαίως, δεν έλεγε ποτέ ψέματα και δεν διαστρέβλωνε την αλήθεια. Οι όποιες παρεκτροπές και υπερβολές, δεν αποτελούν τον κανόνα.
Στον τόπο μας, έχουμε ως απόδειξη πλέον, ένα παντελώς πρωτότυπο φαινόμενο. Ο ξεκάθαρα πλέον διαπλεκόμενος με την εξουσία, την ΕΚΘΙΑΖΕΙ επανειλημμένα και απροκάλυπτα! Και δεν κάνει μόνο αυτό. Κουνάει το δάχτυλο σε όσους τολμήσουν μια διαφορετική άποψη, επιτίθεται σε εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί του, κάνει τον Βασιλάκη Καΐλα, τον κατατρεγμένο από την κοινωνία όλη, τον άσπιλο και αμόλυντο, … μέχρι να αποδείξει ότι είναι ΑΞΙΟΣ για τον μισθό του!
Και η εξουσία, ανταποκρίνεται ικανοποιημένη! Ο Άβερελ των Ντάλτον, θα ακολουθούσε πιο πειστική τακτική.
Μέχρι και το σποτ των ευχών του Δημάρχου εκθείαζε προχθές, ως παντελώς … «πρωτότυπο»! Ούτε μια κουβέντα συμπόνιας για τους δύο Αντιδημάρχους, που έφαγαν τρία ταψιά κεφτέδες ο καθένας (ή σοκολατάκια κατ’ άλλους), μέχρι να το μάθει σωστά και «να το πει το ποίημα» ο Δήμαρχος. Βλέπετε, ουδέποτε ισχυρίστηκε ο άνθρωπος ότι είναι … ρήτωρ, εξπέρ της υποκριτικής τέχνης ή πόσο μάλλον… ποιητής!
(Αλήθεια, οι υπόλοιποι Αντιδήμαρχοι που ήταν; Τους έστειλαν για κάλαντα; Ή αυτούς … «δεν τους παίζουν»;)
Άξιος λοιπόν ο μισθός! Για 60.000, αποδείχθηκε ικανός για τον ρόλο του σκύλου που γαβγίζει! Επέλεξε όμως να υποκριθεί τον … Ραταπλάν και όχι κάποιο σοβαρό ντόμπερμαν ή λυκόσκυλο με προδιαγραφές αποτελεσματικότητας.
Τώρα βέβαια επιδίδεται και σε νέο ρόλο, ταυτόχρονα! Κάνει τον λαδοποντικό, που κρύβεται στην πρώτη τρύπα που βρίσκει μπροστά του, σφυρίζοντας αδιάφορα…
Καλά ξεκίνησε η νέα χρονιά! Έπεται ενδιαφέρουσα συνέχεια…
