Με τον φίλο μου τον Στάθη, αποφασίσαμε την περασμένη εβδομάδα να βρεθούμε για ένα ποτό! Στο δρόμο μας για το bar που επιλέξαμε, ο Στάθης θέλησε να σταματήσουμε σε ένα περίπτερο επί της Λεωφόρου Δημοκρατίας. Περιμένοντάς τον στο πεζοδρόμιο, παρατηρώ ότι … διπλοπαρκάρει το αυτοκίνητό του, μπροστά στο περίπτερο ένας κύριος που δεν γνώριζα ούτε καν φυσιογνωμικά.
Κατεβαίνει με άνεση από το αυτοκίνητο και αντιλαμβάνεται την παρουσία μου, με έκπληξη απ’ ότι κατάλαβα. Μάλλον δεν ήταν έκπληξη χαράς, αλλά δυσαρέσκειας, επειδή … «τόλμησα» να βρεθώ στον δρόμο του. Κατά την πάγια συνήθειά μου, δεν σπατάλησα ούτε δευτερόλεπτο για να εξετάσω το γιατί, εφόσον δεν τον γνώριζα καν και διότι, στο κάτω – κάτω, δικαιούται ο καθένας να έχει όποια άποψη θέλει για την αφεντιά μου, είτε θετική, είτε αρνητική, είτε αδιάφορη. Άλλωστε αν ήμουν αρεστός σε όλους, μάλλον θα έκανα κάτι ύποπτο ή οπωσδήποτε κάτι ελάχιστα χρήσιμο!
- Ποστολίδ’, ποστολίδ’! (μου φωνάζει. Πάει το Α, πάει και η κατάληξη της καημένης της «επιθετάρας» μου και άρχισαν τα … «πιστολίδια» στην λεγόμενη αστική ευγένεια).
Επειδή είχα κέφια για κουβέντα όμως (τρομάρα μου), αργούσε και στο περίπτερο ο Στάθης, … τον ρωτώ:
- Με συγχωρείτε! Μήπως με μπερδέψατε με κάποιον ποδοσφαιριστή; Ή μήπως είστε αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και υπήρξα στρατιώτης υπό τις διαταγές σας στο μακρινό παρελθόν;
- … ε; …Τι; (Μη αναμενόμενη η ερώτηση προφανώς και μάλλον δυσνόητη για τον συνομιλητή μου.)
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα κενού στην «συνομιλία μας», ο συμπολίτης μας ξαναπαίρνει φόρα και συνεχίζει, προσπερνώντας ως μη γενόμενη την ερώτησή μου:
- Τι κάνει ο … τέως, τέως, τέως, τέως;
- Τον …τέως Βασιλιά εννοείται;
- Όχι ρε! Τον Βαγγέλη εννοώ! (σ.σ.: Τον Λαμπάκη)
- Α μάλιστα, κατάλαβα και τα ηλεκτρονικά αναγνώσματά σας τώρα! Τι να σας πω; Τον επιθυμήσατε τον πρώην Δήμαρχο; Αν τον δω να του πω χαιρετίσματα;
Δεν πήρα απάντηση γιατί με παράτησε σύξυλο αφού είχε ολοκληρωθεί η συναλλαγή του Στάθη στο περίπτερο και ήρθε η δική του σειρά! Έτσι έμεινε ακόμη μια ερώτησή μου κρεμάμενη, για χάρη ενός πακέτου τσιγάρων!
Ο φίλος μου, που παρακολουθούσε τη σκηνή και διασκέδαζε με την στιχομυθία, ήρθε δίπλα μου λυμένος στα γέλια! Απόρησε που δεν ήξερα τον συνομιλητή μου και μου εξήγησε ότι πρόκειται για τον πατέρα Δημοτικού Συμβούλου της Παράταξης του νυν (νυν, νυν, νυν!) (εύχομαι και … αεί) Δημάρχου της Αλεξανδρούπολης, με εγνωσμένη γραφική συμπεριφορά, σε πολλές περιπτώσεις. Φαινόταν άλλωστε ιδιαίτερα χαρούμενος (και δικαίως), που ο νεαρός υιός του, ανέλαβε καθήκοντα στην διοίκηση του Δήμου.
Θα αναρωτιέστε τώρα, γιατί σας τα γράφω όλα αυτά, αναφερόμενος σε ένα ήσσονος σημασίας περιστατικό, σε μια νυχτερινή έξοδό μου!
Δεν έχει να κάνει με τα «πιστολίδια» που σκότωσαν την «αστική ευγένεια» στην Αλεξανδρούπολη! Αυτό άλλωστε έχει συμβεί εδώ και χρόνια και η «αστική ευγένεια» αν δεν έπεσε νεκρή, έφυγε τρέχοντας μακριά από αυτή την πόλη για να γλυτώσει. Εξ’ άλλου, όλα τα είχαμε, η αστική ευγένεια μας μάρανε!
Δεν έχει να κάνει με ΚΑΜΙΑ ενόχλησή μου, που κάποιος άγνωστος σε εμένα, μου απεύθυνε τον λόγο! Και τιμή μου και καμάρι μου στο κάτω κάτω! Σιγά και … τα μούτρα που δεν πρέπει να τολμάτε, να μου μιλάτε κιόλας! Ίσα – ίσα που χαίρομαι ιδιαίτερα, όταν άγνωστοι άνθρωποι σε εμένα, μου απευθύνονται στον δρόμο, σαν να με ξέρουν χρόνια! Το κάνουν μάλιστα, με οικειότητα και χαμόγελο, επειδή μου κάνουν την τιμή να με βάζουν στα σπίτια τους, (…τέως) τηλεοπτικώς (και νυν) ραδιοφωνικώς! Έχω κάνει πολλούς καλούς φίλους, όλ’ αυτά τα χρόνια, που μου συστήθηκαν με χαρά και μου τηλεφωνούν για να με μαλώσουν αν θεωρούν ότι δεν κάνω, δεν λέω ή δεν γράφω κάτι … καλά! Και τους ακούω με πολλή προσοχή, γιατί αναγνωρίζω εύκολα κάθε φορά τα πραγματικά τους κίνητρα και τις αληθινές αφετηρίες τους.
Δεν με ενοχλεί λοιπόν τίποτε από όλ’ αυτά! Με ενοχλεί όμως ότι πέρασαν 7 μήνες από τις αυτοδιοικητικές εκλογές στην Αλεξανδρούπολη και η πόλη μου είναι χωρισμένη ακόμη σε Ζαμπουκικούς, Λαμπακικούς και … άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις»! Με ενοχλεί που η νέα Δημοτική Αρχή έχει το μυαλό της, μόνο σε επικοινωνιακά τερτίπια που πηγάζουν αποκλειστικά από την εκδικητικότητα και τον ρεβανσισμό των «συνεργατών» και όχι απαραίτητα του ίδιου του Δημάρχου! Η ειρηνοποιός πρωτοβουλία σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί παρά να ανήκει στο μεγαλείο ψυχής του νικητή.
Με ενοχλεί που είναι σε εκκρεμότητα μια προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που αμφισβητεί την εγκυρότητα των εκλογών που κάναμε και ανέδειξε Δήμαρχο τον Γιάννη Ζαμπούκη!
Με ενοχλεί, που κειμενογράφοι σε ιστοσελίδες, μας στέλνουν «ποδοσφαιρικού τύπου» χαιρετίσματα από την Αθήνα, χύνοντας καθημερινά ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ στις ανθρώπινες, τις καθημερινές και τις πολιτικές σχέσεις, σ’ αυτή την πόλη που ζούμε, που δημιουργούμε και μεγαλώνουμε, όλοι! 7 μήνες μετά τις εκλογές, πηδούν σαν την μαϊμού μέσα από τα κείμενά τους, αποκαλώντας τον πρώην Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης «τέως*, τέως, τέως … , για να το χωνέψει» όπως γράφουν κάθε μέρα. Όπως οι κυνηγοί στα σαφάρι της Αφρικής, που έβγαζαν φωτογραφίες, πατώντας το σκοτωμένο λιοντάρι! Νομίζουν ότι αυτό ενοχλεί … ΚΑΙ άλλους, εκτός από τον ίδιο τον Λαμπάκη! Που και ποιόν βοηθάει αυτό άραγε;
Με ενοχλεί που υπάρχουν τύποι σαν τον προαναφερόμενο συνομιλητή μου, που είναι ακόμη ανεβασμένοι στα κάγκελα και έτοιμοι για καβγά ανά πάσα στιγμή, ακόμη και μπροστά στο περίπτερο που πήγαν για τσιγάρα. Όχι γιατί συνάντησαν τυχαία κάποιον που … ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ ότι δεν ψήφισε Ζαμπούκη, αλλά γιατί … δεν πηδάει χαρούμενος πάνω στο σκοτωμένο λιοντάρι, εφτά μήνες τώρα!!!
Σε λίγες μέρες αλλάζει ο αριθμός! Θα γράφει … 2020! Μια χρονιά (αριθμητικά τουλάχιστον) με συμμετρία, και άφθονες στρογγυλάδες! Ας ευχηθούμε ότι θα αντιληφθούν οι προαναφερόμενοι ότι οι συντριπτικά περισσότεροι πολίτες αυτής της πόλης, δεν βλέπουν κανέναν λόγο και καμιά χρησιμότητα σε τόσο πάθος και τόσο μένος!
Υ.Γ: * Μικρή λεπτομέρεια, επιπέδου «βελονιού στα άχυρα»: Δημοσιογραφικά, το επίρρημα «τέως», το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάποιον που απώλεσε ένα αξίωμα και δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να το διεκδικήσει, αφού δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, οι νόμοι ή και το Σύνταγμα. Όπως ο τέως Βασιλιάς! Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς «πρώην»! Αυτά όμως … στον δημοσιογραφικό λόγο! Στον … ποδοσφαιρικό», λέμε … ότι θέλουμε!
Καλές γιορτές και πάλι και συγνώμη για το δασκαλίστικο ύφος. Μην με παρεξηγείτε. Δεν έχω διάθεση να κάνω μάθημα σε κανέναν. Πολύ περισσότερο σ’ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τίποτε (κατά δήλωσή τους, μάλιστα)!!!
