ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΑΡΑΒΑΚΟΥ
Πηγαίνω στη δουλειά to πρωί. 24 Οκτωβρίου. Παρκάρω έξω από ένα σχολείο. Μέσα ακούω στρατιωτικό βήμα και κοιτάω. Τα παιδιά, 8-9 χρόνων, συντεταγμένα, κάνουν παρέλαση υπό τους ήχους μιας σφυρίχτρας. Αναρωτιέμαι: Αυτό θα έπρεπε να κάνουν; Ξανασκέφτομαι πως στην εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έχουμε δύο επιλογές όσον αφορά τους μαθητές και τις μαθήτριες.
Η πρώτη είναι τα παιδιά να πάνε κανονικά στο σχολείο, ωστόσο να μην αφιερώσουν την ημέρα τους στη σχολική ύλη. Αντιθέτως, θα μπορούσαν να οργανωθούν διάφορες θεματικές συζητήσεις με ανθρώπους από τον ακαδημαϊκό -επιστημονικό χώρο με τα παιδιά να συμμετέχουν, όπου θα έρθουν στην επιφάνεια τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εισβολή στην Ελλάδα, η Κατοχή, η Αντίσταση και η έκβαση του πολέμου. Εκεί τα παιδιά θα μπορούσαν να λύσουν τις απορίες τους, να κατανοήσουν τη δομή των ολοκληρωτικών καθεστώτων, την αντίσταση των δημοκρατιών στον φασισμό, να μάθουν για το Ολοκαύτωμα και τα εγκλήματα του φασισμού και του ναζισμού, όπως και τα λάθη των Συμμάχων. Ακόμη θα μπορούσαν να ακούσουν συγκλονιστικές βιωματικές αφηγήσεις από τους τους λίγους πια εν ζωή ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα της Κατοχής ως μικρά παιδιά.
Η δεύτερη επιλογή είναι τα παιδιά 3-4 ημέρες πριν από την επέτειο να μπαίνουν σε μία συντεταγμένη σειρά βάσει ύψους και να προσπαθούν να κουνήσουν χέρια και πόδια σαν ρομπότ υπό τους ήχους του εν-δυο, ώστε να έρθει η στιγμή να ντυθούν με τα καλά τους ομοιόμορφα και να ψυχαγωγήσουν τους πολίτες. Εκεί το εθνικό αίσθημα θα υψωθεί και αν κάποιο παιδί δεν παρελαύνει σωστά και αρμονικά μπορούμε να to δείχνουμε και να to κοροϊδεύουμε, ειδικά μπρος στον νέο. ψηλό, καμαρωτό που παρελαύνει σαν γνήσιος Ελλην, απόγονος του Περικλή. Οι διακρίσεις μιας τέτοιας παρέλασης ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια, ψηλά και κοντά παιδιά, άξιους και ανάξιους σημαίας, παιδιά με κινητικές ή άλλες δυσκολίες και κανονικά παιδιά φωνάζουν το πόσο ακατάλληλος είναι ο θεσμός ειδικά για μία φιλελεύθερη δημοκρατία, που σέβεται τα δικαιώματα και πολεμά τις διακρίσεις.
Για να ξανασκεφτούμε, λοιπόν: Η ουσιαστική συζήτηση για τα ιστορικά γεγονότα ή οι παρελάσεις μαθητριών και μαθητών με στρατιωτικό βήμα και πειθαρχία οδηγούν στις σβάστικες και τον εκφασισμό της κοινωνίας; Ως πότε «θα καμαρώνουμε» τα παιδιά σε στρατιωτικές μαθητικές παρελάσεις;
Πηγή εφημερίδα “Φιλελεύθερος”
