Υπάρχει μια μειονότητα στη Θράκη, την οποία επισήμως οι κυβερνώντες (πρώην και νυν) επιμένουν να αποκαλούν μουσουλμανική, όχι τουρκική. Προς υπεράσπισή τους, συνήθως επικαλούνται τη Συνθήκη της Λωζάνης ενάντια στις επίμονες και μεθοδικές πιέσεις συλλογικής «τουρκοποίησης» των Ελλήνων μουσουλμάνων από την Αγκυρα. Διότι δεν είναι όλοι οι Ελληνες μουσουλμάνοι στη Θράκη Τούρκοι, όπως θέλει να μας πείσει (και να τους πείσει) η Τουρκία. Υπάρχουν μεταξύ αυτών και Πομάκοι, Ρομά, Αλεβίτες.
Η Ελλάδα έχει, για αυτήν της τη στάση, καταδικαστεί και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), επειδή, όπως καταγγέλλεται, αρνήθηκε σε μερίδα της μειονότητας να αυτοπροσδιορίζεται ως «τουρκική».
Κρίσιμο ζητούμενο για το ΕΔΔΑ: να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια», από την άλλη, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει μεν υπογράψει τη σύμβαση-πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, την οποία όμως δεν έχει κυρώσει.
Υπάρχει, λοιπόν, μια μειονότητα στη Θράκη, την οποία οι κυβερνώντες (πρώην και νυν) αρνούνται να αναγνωρίσουν ως «τουρκική».
Είναι, ωστόσο, οι ίδιοι οι κυβερνώντες που στην πράξη ενίοτε προσεγγίζουν την εν λόγω μειονότητα.. ωσάν «τουρκική», κυρίως σε προεκλογικές περιόδους, προσβλέποντας, θα υπέθετε κανείς, στις συνολικά δεκάδες χιλιάδες ψήφους που περνούν μέσα από τον «έλεγχο» του προξενείου της Τουρκίας στην Κομοτηνή. Ειδικά για την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης δε, οι σχέσεις με το τουρκικό προξενείο λέγεται πως έχουν υπάρξει κατά καιρούς πολύ πιο στενές από όσο θα ήθελαν κάποιοι να παραδεχτούν.
Το θέμα επανέρχεται εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μάίου, γεννώντας (ή μάλλον επαναφέροντας) σειρά από ερωτήματα.
Διερωτάται, για παράδειγμα, κανείς εάν το ελληνικό κράτος έχει πραγματικά τη διάθεση να περιορίσει την τουρκική επιρροή στη μουσουλμανική μειονότητα. Και εάν ναι, πώς ακριβώς εκφράζεται αυτή η διάθεση; Οι Ελληνες μουσουλμάνοι της Θράκης δεν είναι όλοι τους τουρκικής καταγωγής. Διερωτάται ένας μακρινός παρατηρητής γιατί θα έπρεπε τα παιδιά των Ρομά ή των Πομάκων ή των Αλεβιτών να διδάσκονται σταδημόσια σχολεία και την τουρκική γλώσσα.
Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος που λέει ότι τα δημόσια σχολεία της Θράκης, με την προσφορά της διδασκαλίας των τουρκικών, καθίστανται αυτομάτως πολύ πιο ελκυστικά για τα παιδιά της μειονότητας, λειτουργώντας έτσι ως αντίβαρο στα sui generis μειονοτικά σχολεία που ακολουθούν το δικό τους αναχρονιστικό τουρκικό πρόγραμμα εκπαίδευσης.
Αλλά ακόμη κι αν γίνει δεκτός ο συγκεκριμένος αντίλογος, μετά διερωτάται κανείς εύλογα γιατί δεν δημιουργήθηκαν αρκετά δημόσια σχολεία (κυρίως δημοτικά) ως αντίβαρο στην τουρκική επιρροή όλα τα προηγούμενα χρόνια στους μειονοτικούς οικισμούς.
Σχετικές προτάσεις έχουν κατατεθεί από στελέχη υπουργείων εδώ και τουλάχιστον 12 χρόνια, αλλά δεν έγιναν πράξη. Τις πταίει; Η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία, θα πουν κάποιοι. Η Περιφέρεια, θα πουν κάποιοι άλλοι. Το τουρκικό προξενείο, θα υπονοήσουν κάποιοι τρίτοι, διατακτικά όμως, γιατί έρχονται και εκλογές.
Πηγή εφημερίδα ” ΕΘΝΟΣ “
