Πρωινό Κυριακής και μάλιστα παραμονή 25ης Μαρτίου, βρέθηκα στο Διδυμότειχο, προσκεκλημένος φίλων. Θα ήταν 10 το πρωί όταν αντίκρισα έναν εργατικότατο (…Κυριακάτικα) υπάλληλο του Δήμου, με το κίτρινο το γιλεκάκι του, με το λογότυπο του Δήμου, με την μπατανόβουρτσά του … να ασπρίζει με …ασβέστη, το κράσπεδο του κεντρικού δρόμου, δίπλα στην ήδη στημένη εξέδρα των επισήμων που θα παρακολουθούσαν την επόμενη ημέρα την παρέλαση!
Ωραία σκέφτηκα! Νοικοκυροσύνη! Αλλά βρε παιδί μου; Μα, μπατανόβουρτσα και ασβέστης; Εποχή … «Ρόδα τσάντα και κοπάνα» δηλαδή;
Λίγο αργότερα παρατήρησα ότι η διαχωριστική γραμμή στο κέντρο της ασφάλτου είχε μόλις φρεσκαριστεί. (Αυτή μάλλον με διαφορετικό υλικό ευτυχώς και όχι ασβέστη!). Μόνο που μόλις πέρασε το μηχάνημα που έφτιαξε τις κάτασπρες λωρίδες, πέρασαν από πάνω και καμιά εικοσαριά αυτοκίνητα καγκουρο …δημοτών, γιατί ξέχασαν προφανώς να βάλουν και ένα κώνο προειδοποίησης!
Πως γίνεται «καραγκιόζης» η γυναίκα σας, όταν την ώρα που μακιγιάρεται μπροστά στον καθρέφτη, της πείτε ότι σας έπεσε το βάζο με το γλυκό, πάνω στο καλό το χαλί του σαλονιού; Ε, έτσι κι ο δρόμος!
Να θέλει ο Παρασκευάς να νοικοκυρέψει τον Δήμο και οι Δημότες να …μην τον αφήνουν! Άραγε αν είχαν ένα σπρέι στο χέρι και όχι αυτοκίνητο που πατάει τις φρεσκοβαμμένες λωρίδες, … τι θα έγραφαν ως σύνθημα πάνω στον δρόμο της παρέλασης;
ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ή ΕΚΠΑΤΣΟΥΡΙΣΜΟΣ; (Το δεύτερο λόγω αποτυχημένου μακιγιάζ!).
