Συνηθίζεται στις πραγματοποιούμενες διεθνείς συναντήσεις και επισκέψεις ηγετών κρατών, όπως εν προκειμένω στην επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Αγκυρα, να αναπτύσσεται ένα πρόγραμμα, που να συνυφαίνεται με τις ανάγκες, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των κρατών των πολιτικών οντοτήτων που συναντιόνται. Εκεί αναπτύσσεται, συνήθως, ένα πρόγραμμα κατά πολύ υπερβαίνον το τυπικό, εθιμικό μέρος των συναντήσεων, όπου και καλλιεργούνται οι πολιτικές διεργασίες στις σχέσεις των δύο χωρών επί της ουσίας. Η ουσία του προγράμματος κατά ταύτα άπτεται της πολιτικής πραγματικότητας των διμερών σχέσεων, όπερ παραπέμπει σε διεκδικήσεις της Αγκυρας στο Αιγαίο πρώτιστα, στην Κύπρο και τη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου δευτερευόντως.
Αυτό σημαίνει πως, όπως κατ’ επανάληψη έχει διακηρύξει η Τουρκία. το Κυπριακό «επελύθη» επί του εδάφους το 1974 με την εισβολή του «Αττίλα» και την κατοχή του 36 και πλέον τοις εκατό της Κύπρου, με υφιστάμενες όλες τις επιπτώσεις σε πληθυσμό, προσφυγοποίηση και εποικισμό, καθώς και μια σειρά άλλων διεθνών παρανομιών και εγκληματικών ενεργειών της κατοχικής δύναμης.
Σε σχέση με το έτερο των εμφανιζόμενων ως διμερών προβλημάτων, που αφορά στη με βάση το Διεθνές Δίκαιο οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, πράγμα που συνέχει την παραδοσιακή ελληνική θέση, η Τουρκία υποστηρίζει τη λεγάμενη γεωφυσική προσέγγιση. Κατ’ αυτήν, η Αγκυρα θεωρεί πως το Αιγαίο αποτελεί έναν ενιαίο θαλάσσιο χώρο, που ενώνει τις δύο ακτές και μπορεί να διαχωριστεί στη μέση, παραχωρώντας στις δύο πλευρές του Αιγαίου, δηλαδή Ελλάδα και Τουρκία, ίσα τμήματα.
Μια τέτοια γεωφυσική αντίληψη του προβλήματος αφενός ουδόλως συνάδει προς το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας και τους κανόνες που διέπουν τη διεθνή έννομη τάξη, αφετέρου. δε. υποστηρίζεται από την Τουρκία αποκλειστικά διά της προβολής ισχύος, που έχει ως πολιτικό της περιεχόμενο την αντίληψη που παραδοσιακά συνέχει την Αγκυρα, μιας διεθνοπολιτικής κατεύθυνσης και διεθνούς πρακτικής, απαλλαγμένης από κανόνες Διεθνούς Δικαίου. Πρόκειται για μια παγίως προβαλλόμενη τουρκική θέση, που αναπτύσσει το πλαίσιο μιας διμερώς οριζόμενης, κατά τα ανωτέρω γεωφυσικής, προσέγγισης των «διαφορών».
Η Αθήνα συνηθίζει παλαιόθεν να προτάσσει στις όποιες επί του Αιγαίου διαφορές, προβαλλόμενες και μη υφιστάμενες, την ιδέα της από κοινού προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ομως, πρέπει να σημειώσουμε, παρά ταύτα, πως η εμπειρία του Διεθνούς Δικαστηρίου καταγράφει μια ανησυχητική πρακτική, αφού το Διεθνές Δικαστήριο δεν δικάζει κατά τα συνήθως στο πλαίσιο των εθνικών κρατών απολειπόμενα, αλλά αποδίδει κατά κανόνα πολιτικά ισομερώς ευθύνες και δίκαιο στους δύο εμπλεκόμενους, αλλοιώνοντας τοιουτοτρόπως την ουσία της διαφοράς, μετατρέποντάς την κατά τα ανωτέρω από νομική σε πολιτική.
ΠΑΓΙΔΑ
Αυτό υπενθυμίζει τη γνωστή από τους αρχαίους χρόνους ιδέα της σολομώντειας λύσης, η οποία δεν αποδίδει δικαιοσύνη, αλλά προβάλλει την ιδέα της ίσης και όχι ισότιμης ή δίκαιης μεταχείρισης των εμπλεκομένων.
Αυτό σημαίνει πως η Αθήνα, ούσα εν δικαίω, οφείλει να αποφύγει σε κάθε περίπτωση ανάλογες παραπομπές, που παγιδεύουν τα συμφέροντα, τα δίκαια και τα δικαιώματα της χώρας, και να ακολουθήσει τη θουκυδίδειο στρατηγική θεώρηση της υπεράσπισης, δυνάμει και στρατηγικής ισχύος, των δικαίων και των συμφερόντων της, μόνη και μετά συμμάχων. Η επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία συνιστά μια εθιμοτυπική εκδήλωση συνάντησής του με τον Τούρκο πρόεδρο, της οποίας το πολιτικοφιλοσοφικό υπόβαθρο δεν είναι κατανοητό. Τέτοιου είδους επισκέψεις και συναντήσεις σε επίπεδο κορυφής οφείλουν να λαμβάνουν χώρα μόνο ως επιστέγασμα σειράς διαπραγματεύσεων και συμφωνιών που προηγήθηκαν στο επίπεδο των αρμόδιων πολιτικών και υπηρεσιακών λειτουργών των δύο κρατών, έτσι ώστε οι δύο ηγέτες να επισφραγίσουν διά της συναντήσεως και υπογραφής τους τα γραφειοκρατικούς και υπηρεσιακούς προηγηθέντα και συντελεσθέντα.
Εν κατακλείδι, αντιθέτους προς τα ατμοσφαιρικούς καλλιεργούμενα, πως πρόκειται για μια συνάντηση φιλίας και συνεργασίας, εκείνο που συμβαίνει είναι οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας περί «γαλάζιας πατρίδας» και οι αδιαλείπτως επαναλαμβανόμενες στη θάλασσα και στον αέρα παραβιάσεις να επιβεβαιώνουν τη στρατηγική στοχοθεσία της Αγκυρας έναντι της χώρας μας. Συνεπώς, εμείς ως Ελλάδα επισκεπτόμεθα την Αγκυρα σε ανώτατο ηγετικό επίπεδο, ενώ δεδομένων των συνθηκών θα έπρεπε οι δίαυλοι επικοινωνίας να διατηρηθούν στο υπηρεσιακό και χαμηλό πολιτικό επίπεδο, έτσι ώστε η πρωθυπουργική πολιτική υπεραξία να προβάλλεται για την επίτευξη στρατηγικών συμφωνιών, όταν και οψέποτε επέλθουν.
Πηγή εφημερίδα “Strategies & politics”
