Μεσημέρι μέσα στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένος και νυσταλέος έξω από το… (δεν έχει νόημα ο αριθμός) γυμνάσιο Αλεξανδρούπολης. Περιμένοντας , ως ταξιτζής, κάποιο φίλο. Και ξαφνικά ο χώρος – και εγώ – απέκτησε ζωή, δύναμη, ορμή. Ο δρόμος πλημμύρισε από νιάτα. Νέες και νέους μαθητές. Σχόλαγαν και ξεχύθηκαν απελευθερωμένοι από τη “ δυναστεία ” του σχολείου στην ελευθερία της διαδρομής έως το σπίτι. Ελεύθεροι να δημοσιοποιήσουν αισθήματα, να αφήσουν το σώμα να εκπέμψει σήματα , τα μυαλό να εκφράσει “ απαγορευμένες ” σκέψεις.
Από την πανοραμική αυτή εικόνα ενός νεανικού “ουράνιου τόξου” αποτύπωσα στο μυαλό μου κάποιες στιγμές που μ’ εντυπωσίασαν -θετικά και αρνητικά- περισσότερο.
* την απίστευτη εγρήγορση, τμήματος μαθητών , να καπνίσουν. Λες και είχαν στερητικό σύνδρομο, δεν άφησαν λεπτό να πάει χαμένο, από την έξοδο από την αυλή του σχολείου.
* την εκφορά της γνωστής λέξης με την οποία αλληλοχαρακτηρίζονται και προσφωνούνται οι νεοέλληνες . Ιδιαίτερη ήταν η κατάχρηση της από μαθήτριες.
* η ανάγκη να χρησιμοποιήσουν πολλαπλά το κινητό τους. Για ανταλλαγή μηνυμάτων , για αναρτήσεις , για επικοινωνία. Το κινητό ήταν η συνέχεια του χεριού τους .
* η χρήση ποδηλάτου από πολλούς μαθητές/τριες έστω και αν κάποιοι είχαν άγνοια κινδύνου στην αγνόηση των άλλων τροχοφόρων.
* μικρές παρέες που άκουγαν μουσική- κυρίως ξένη- χορεύοντας και τραγουδώντας.
Ένα γοητευτικό θέαμα που έκανε όμορφη τη γειτονιά.
* μουσουλμάνες μαθήτριες ντυμένες με δυτικό στυλ, να χαίρονται τη ζωή, χωρίς ενοχές και φόβο.
Δεν γνωρίζω αν σε όλα τα γυμνάσια της Αλεξανδρούπολης παρόμοιες σκηνές ζωντανεύουν όταν τελειώνουν τα μαθήματα, από συγκεκριμένο όμως γυμνάσιο έγινα μάρτυρας αυτών που προανέφερα.
Δ.Π.Δ.
