“KAZAN-KAZAN” («όλοι κερδισμένοι»), μας υπόσχεται ο Τσίπρας, κλείνοντας το μάτι στον «Αττίλα» και για αμοιβαία επωφελείς μπίζνες με την Ελλάδα. Ο «Αττίλας», δηλαδή, ο κωδικός της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια του μακρινού παρελθόντος… Το ξαναθυμίζω ύστερα από τις δηλώσεις Τσίπρα – Γιλντιρίμ, όταν η απειλή πολέμου από τον Ερντογάν, μέσω του ΟΗΕ, εναντίον της Κύπρου και των πετρελαϊκών κολοσσών ΕΝI και Total είναι τόσο πρόσφατη (Τρίτη 2 Μαΐου). Και ενώ διαμορφώνονται νέα εκρηκτικά γεωπολιτικά δεδομένα, ο Ελληνας πρωθυπουργός με άκρως επιπόλαιη και ανιστόρητη απόφαση επιλέγει να δώσει χείρα βοήθειας στον Ερντογάν με την ηλίθια σκέψη ότι ενισχύεται ουσιαστικά η στρατηγική συνεργασίας των δύο χωρών.
Και εγώ λοιπόν ας ασχοληθώ ξανά με τον αγαπημένο μας γείτονα. Η Τουρκία βρίσκεται σε κρίση ισχύος στην περιφερειακή και τη διεθνή σκηνή. Η σταθερή της οικονομία και η περιθωριοποίηση παλαιών απειλών, όπως ο ισλαμισμός, ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο αυταρχισμός, αποτελούν παρελθόν. Τώρα, οι Τούρκοι αρχίζουν έντονα να αναρωτιούνται εάν η ευκαιρία τους έχει αρχίσει να χάνεται. Αλλά τώρα είναι η δική μας ευκαιρία.
Η οικονομική ελίτ της «νέας Τουρκίας* φοβάται… Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι, υπό μια έννοια, η Ιθάκη της Τουρκίας, η Ιθάκη για τους Τούρκους νεο-οικουμενιστές, επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Το διπλωματικό και πολιτικό Βατερλώ του Ερντογάν με τη Γερμανία και τις Βρυξέλλες και η ταπείνωση της Αγκυρας από τον Αμερικανό πρόεδρο έχουν επικίνδυνα απομονώσει την Τουρκία. Υπάρχουν, ακόμη, περιθώρια αντίδρασης; Ο σημαντικότερος στόχος της επίσκεψης Γιλντιρίμ ήταν να πείσει τον πρωθυπουργό να αρθούν από την πλευρά μας τα όποια εμπόδια παραμένουν και να αναβιώσει η θερμή υποστήριξη υπέρ της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. εκ μέρους της χώρας μας, όπως το 1999!
Να θυμίσω ότι η άρση του ελληνικού βέτο για την τουρκική ένταξη, το 1999, υπήρξε, ασφαλώς, τότε μια επιπόλαιη επιλογή. Εντάξει… Δεν είχαμε κανέναν λόγο να λειτουργούμε ως πλαστό άλλοθι των Ευρωπαίων, που, για τους δικούς τους λόγους, απέρριπταν την υποψηφιότητα της γείτονος. Ούτε είχαμε συμφέρον από μια ταπεινωτική, για τον Ερντογάν, απόρριψη της τουρκικής υποψηφιότητας, μια και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ενισχύσει το «βαθύ κράτος» του στρατιωτικού κατεστημένου και τις εθνικιστικές του βλέψεις. Αλλά είναι εξίσου και αφελές και πρώτιστα επικίνδυνο -κυρίως σήμερα- να εμφανιζόμαστε με φολκλορικές υπερβολές, βασιλικότεροι του βασιλέως. Η οθωμανική αυτοκρατορία επέζησε έτη και έτη ως ο Μέγας Ασθενής στο σύστημα ισορροπιών της Ευρώπης και θα ήταν μείζον σφάλμα ιστορικό εάν ως ασθενής άλλης μορφής ενσωματωνόταν στην Κοινότητα.
Η νύξη του Γιλντιρίμ -σύμφωνα με τις δικές μου πληροφορίες-, ότι είναι πρόθυμη η χώρα του να αναστείλει τις τουρκικές δραστηριότητες και προκλήσεις στο Αιγαίο, δηλαδή ότι μας αφήνει να ησυχάσουμε από τον επαπειλούμενο κίνδυνο του «θερμού επεισοδίου», είναι απλώς πυροτέχνημα. Πρέπει να ομολογηθεί πως, δυστυχώς, εδώ και χρόνια έχει επιβληθεί καθεστώς περίπου ολικής «φινλανδοποιήσεως» της χώρας. Μετά την κρίση του 1987, επί ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάς συνεφώνησε να μη διεξαγάγει μονομερώς έρευνες πετρελαίου σε όλο το εύρος της θαλάσσιας αυτής περιοχής· και μετά την πάροδο δεκαετίας με τη «συμφωνία» της Μαδρίτης του 1997, επί ΠΑΣΟΚ του κ. Κώστα Σημίτη, αναγνωρίσθηκε η ύπαρξη «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Η αντίδραση της Αγκυρας στις επικείμενες υποθαλάσσιες γεωτρήσεις από την Total και την ΕΝΙ ήταν να δεσμεύσει περιοχές και να κάνει ασκήσεις με πραγματικά πυρά εντός της κυπριακής ΑΟΖ και στα διεθνή ύδατα νοτίως του Καστελλόριζου. Και δεν σταματά να προσπαθεί να «στραγγαλίσει» το Καστελλόριζο, για να στερήσει από την Ελλάδα τη διεκδίκηση υφαλοκρηπίδας που συνορεύει με την κυπριακή.
ΠΗΓΗ: Εφημερία “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”
