Τα ανοικτά μέτωπα του «σουλτάνου» και τα νέα δεδομένα σε Μεσόγειο, Μεσοποταμία
Αυτό που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην Αθήνα και σε ξένες πρωτεύουσες είναι η πιστοποίηση των λόγων για τους οποίους έχει κληθεί για επίσημη επίσκεψη από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν. Το ερώτημα έχει εγερθεί, δεδομένου ότι στον ορατό πολιτικό ορίζοντα τίποτε δεν παρέχει θετικές προβλέψεις για μια δημιουργική συνεργασία κορυφής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αντιθέτως, οι πολιτικές του Ερντογάν στη γραμμή Θράκης – Αιγαίου – Κύπρου υπογραμμίζουν έντονα ότι η Τουρκία παραμένει αποφασισμένη να σπάσει αυτήν τη γραμμή, προκειμένου να επεκτείνει τη στρατηγική επιρροή της σε μια περιοχή που περιλαμβάνει «δύο ελληνικά κράτη» στα μάτια της Αγκυρας. Η πολιτική αυτή συνδέεται σήμερα και με τον έντονο ισλαμικό τόνο που δίνει ο Ερντογάν σε Εγγύς, Μέση Ανατολή και Βαλκάνια. Υποτίθεται, βεβαίως, ότι κατ’ αρχήν «κακό» δεν θα κάνει μια τετ-α-τετ συζήτηση της ελληνικής ηγεσίας με τον Τούρκο «σουλτάνο», καθώς μάλιστα αυτός «κρατάει» την Ελλάδα σε ένα κρίσιμο ζήτημα, στέλνοντάς της και σήμερα πρόσφυγες, ασκώντας παραλλήλους ισχυρές πιέσεις μέσω της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Μένει να αποδειχθεί, λοιπόν, αν στα καίρια αυτά ζητήματα θα φέρει θετικούς καρπούς στην Αθήνα η επίσκεψη που επίμονα επιζήτησε ο Ταγίπ Ερντογάν.
ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
Η Ελλάδα θα τον υποδεχθεί σε μια εξαιρετικά δύσκολη για αυτόν περίοδο, δεδομένου ότι όλες οι μεγάλες εξωτερικές υποθέσεις που χειρίζεται δεν εξελίσσονται θετικά για αυτόν. Το Κουρδικό θα αποτελέσει μια ήττα του, η πρόσφατη «φίλη» της Αγκυρας, Ρωσία, αύξησε τα δικά της στρατηγικά κέρδη στη Συρία και κάνει «κουμάντο» δίπλα στις ΗΠΑ στη διαμόρφωση της νέας ειρηνευτικής κατάστασης και η αποτυχία του φιλόδοξου σχεδίου του για «Χαλιφάτο» στη Μεσοποταμία ανεβάζει τον ρόλο της Σαουδικής Αραβίας.
Η Αθήνα θα υποδεχθεί επίσης τον κ. Ερντογάν σε μια περίοδο κατά την οποία η Ουάσινγκτον έχει τις χειρότερες σχέσεις μαζί του και δεν κρύβει ότι επιδιώκει να τον «στριμώχνει». Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την έκδοση «διαζυγίου» με την Τουρκία και απεύχονται μια έξοδό της από το ΝΑΤΟ. Ομως, η στροφή του Ερντογάν προς τη Ρωσία και το Ιράν ενισχύει το «πλεονέκτημα» της Ελλάδας στη Μεσόγειο, όπου οι ΗΠΑ. με σημείο βάσης την Κρήτη, ενδυναμώνουν τα μέσα στρατηγικού ελέγχου της Λεκάνης.
Η ελληνική κυβέρνηση γνωρίζει ότι, πέραν της πάντοτε εντόνως ενδιαφερόμενης για τις μεσανατολικές και μεσογειακές υποθέσεις Γαλλίας, καμία «μεγάλη» δυτική πρωτεύουσα δεν επιθυμεί αυτή την ώρα «πολλές κουβέντες» με τον ισλαμιστή, Αδελφό Μουσουλμάνο, Ερντογάν. Γνωρίζει, επίσης, ότι με διαφορετικό ενδιαφέρον περιμένουν τα «συμπεράσματα» από την επίσκεψη Ερντογάν όχι μόνο η Κύπρος, αλλά και το Ισραήλ και η Αίγυπτος, οι δύο από τους συμμάχους του στρατηγικού «τετραγώνου» στην Ανατολική Μεσόγειο, το οποίο «ενοχλεί» εξαιρετικά την Τουρκία.
ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ
Από όσα θα συζητήσει στην Αθήνα δεν αναμένεται ότι μπορεί να προκόψουν ενδιαφέροντα «αποτελέσματα» για το Κυπριακό. Η Τουρκία παραμένει αδιάλλακτη. Τούτη τη φορά, όμως, η Αγκυρα μπορεί μεν να ζητά επιμόνως από τη Λευκωσία και την Αθήνα να επιδείξουν «ρεαλισμό» στην αναζήτηση «λύσης», αλλά διαπιστώνει και κάτι άλλο: Οτι σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, έστω και με κατεχόμενο τον βορρά της, είναι αυτοτελής «παίκτης» στο ενεργειακό πάζλ της Αν. Μεσογείου. Και μάλιστα συνάπτει μεγάλες συμφωνίες με ενεργειακούς κολοσσούς.
Αλλά και, γενικότερα, οι συζητήσεις του κ. Τσίπρα με τον Ταγίπ Ερντογάν στις 7 του μήνα θα διεξαχθούν με την Αγκυρα σε μια κρίση σχέσεών της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και με δεδομένο ένα νέο, υπό διαμόρφωση σκηνικό στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Σε αυτό το πεδίο, η Τουρκία βρίσκεται στο κέντρο ενός «παιχνιδιού» που σκοπεύει σε αλλαγή συνοριακών γραμμών και «επιρροών» τόσο της Ουάσινγκτον όσο και της Μόσχας σε αυτές τις περιοχές με το μέγιστο διεθνές στρατηγικό ενδιαφέρον. Η ελληνική πλευρά θα έχει, λοιπόν, μια ευκαιρία την ερχόμενη εβδομάδα να διαπιστώσει αν όλα αυτά μπορεί να έχουν επηρεάσει κάποιες από τις σκέψεις του Ταγίπ Ερντογάν για τις ελληνοτουρκικές υποθέσεις. Σίγουρα, πάντως, η Αθήνα πρόκειται να υποδεχθεί τον ηγέτη μιας Τουρκίας «άλλης» από αυτήν με την οποία η ελληνική πλευρά είχε συνηθίσει να συνομιλεί σε προηγούμενες περιόδους.
Πηγή εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”
