Αν θέλαμε να παραφράσουμε τη φράση του Ντε Γκολ ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφεθεί στους πολιτικούς, θα λέγαμε, όσον αφορά στα καθ’ ημάς, ότι η πολιτική είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να αφεθεί σε ερασιτέχνες. Διότι τα όσα συνέβησαν με την επίσκεψη Ερντογάν και το πελώριο φιάσκο της απέδειξαν δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι η επίσκεψη δεν ήταν προετοιμασμένη καν, διότι οι επίσημες επισκέψεις προϋποθέτουν, σε όσα οι ηγέτες λέγουν δημοσίως, ένα μίνιμουμ ταύτισης, έτσι ώστε να μην οδηγήσει η επίσκεψη σε διπλωματικό επεισόδιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εντύπωση που ευλόγως αναδημιουργήθηκε ήταν ότι τα πράγματα οξύνθηκαν. Τα προσχήματα έναντι της προκλητικότητας του Τούρκου προέδρου, που συμπεριφέρεται ως Σουλτάνος, τα έσωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος δεν θα μπορούσε να ανεχθεί την ενώπιόν του αμφισβήτηση από τον Ερντογάν της ελληνικής κυριαρχίας.
Δεύτερον, μπορεί να ήθελε για τους δικούς του εσωτερικούς λόγους να έλθει στη χώρα μας ο Τούρκος πρόεδρος, πλην, όμως, ο Ελληνας πρωθυπουργός όχι μόνο τον διευκόλυνε -λέγοντας ότι ζήτησε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να του στείλει την επίσημη πρόσκληση-, αλλά επιπλέον βρέθηκε απροετοίμαστος.
Η άποψη του Μαξίμου για να δικαιολογήσει την αποτυχία της επίσκεψης ήταν ότι η ελληνική πλευρά είναι υποχρεωμένη να τείνει χείρα φιλίας για τη διατήρηση ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Σωστό, αλλά να τείνεις χείρα υπό την προϋπόθεση ότι έχεις εξασφαλίσει ότι δεν θα σου κόψει κομμάτι ο άλλος. Διαφορετικά αυτή η προσπάθεια και οι κλάδοι ελαίας αποκαλύπτουν αδυναμία και φόβο. Διότι ήδη ο Ερντογάν
έδειξε ποιος θεωρεί ότι είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος, αφού μάλιστα στις σχέσεις των δύο χωρών δεν χρησιμοποιεί το Δίκαιο, αλλά την ισχύ. Αυτό εννοούσε λέγοντας ότι ο κ. Παυλόπουλος μπορεί να γνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά αυτός γνωρίζει, το… Πολιτικό!
Η επίσκεψη ήταν ένα χοντρό διπλωματικό λάθος, καθώς επέτρεψε μέσα στην ίδια μας τη χώρα να προβάλει τις απαιτήσεις του ο Τούρκος πρόεδρος. Η κυβέρνηση όφειλε να γνωρίζει τις προθέσεις του. που, άλλωστε, δεν τις έχει κρύψει. Πριν από μόλις λίγους μήνες είχε κάνει δημοσίως γνωστούς τους στόχους της Τουρκίας που συνδέονται άμεσα με την αναθεώρηση-κατάργηση της Συνθήκης της Λωζάννης και τη διεκδίκηση ακόμη και ελληνικών εδαφών: «Το 1914 τα εδάφη μας -έχει πει- περιελάμβαναν 2 Δ εκατομμύρια τετραγωνικά χλμ. και εννέα χρόνια μετά, με τη Συνθήκη της Δωζάννης, περιορίστηκαν στα 780.000 τ.χλμ. Το να επιμένουμε στα σύνορα του 1923 είναι η μεγαλύτερη αδικία που έχει γίνει στη χώρα και στο έθνος της. Με τα πάντα να αλλάζουν σήμερα σε όλο τον κόσμο, δεν μπορούμε να βλέπουμε διατηρούμενο το καθεστώς του 1923…».
Αυτό ακριβώς επανέλαβε και εδώ με άλλα λόγια.
Η «επιτυχία» της κυβέρνησης ήταν ότι έδωσε τη δυνατότητα στον Ερντογάν να διευρύνει επισήμως το περιεχόμενο του προβλήματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Διότι από εκεί που οι διαφορές περιορίζονταν στο Αιγαίο, έθεσε, μέσα μάλιστα στη χώρα μας, θέμα και συνόρων, και μειονοτικού.
Πηγή εφημερίδα “ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
